Robin Ticciati & SCO - Haydn: Symphonies 31, 70 & 101 - De Volkskrant

Joseph Haydn was de eerste componist die kon praten met zijn biograaf. Griesinger heette de bofkont, die rond 1800 uit Haydns mond optekende hoe hij zijn lange jaren op Esterháza evalueerde, het Versaillesachtige slot op het Hongaarse platteland. 'Als baas van een orkestje', sprak Haydn, 'kon ik er experimenteren, uitvinden wat effect had en wat niet, en vandaaruit verbeteren, uitbreiden, schrappen en risico's nemen. Ik leefde afgezonderd van de wereld, niemand kon me kwellen of aan mezelf laten twijfelen. Dus moest ik wel origineel worden.'

Tot de eerste symfonieën die Haydn op Esterháza schreef, behoort de 31ste. Dwars was de bezetting met vier hoorns in 1765 zeker. Verder gebruikte Haydn goeddeels klanken uit de naijlende Barok.

Origineler is de 70ste symfonie, gecomponeerd in 1779. Op papier staan ze er spichtig bij, de staccato kwartnoten waarmee het eerste deel opent. De jonge Britse dirigent Robin Ticciati en het Scottish Chamber Orchestra blazen er hun geïnspireerde adem overheen. Een driekwartsmaat die meteen mank loopt: je ziet Haydns makkers op Esterháza gniffelen. Cool, Herr Kapellmeister!

De derde symfonie die Ticciati en de Schotten hebben opgenomen, nummer 101, staat net als 31 en 70 in D-groot, de toonsoort van bravoure en optimisme. Het stuk dankt zijn bijnaam 'The Clock' aan het tweede deel, dat Robin Ticciati met 60 tellen per minuut vlot laat wegtikken. Fijne cd van deze 32-jarige krullenbol, die vaak wordt vergeleken met Simon Rattle.